Муаллима як роҳи олиҷаноб ёфт, ки ба бачаҳо ханда кардан чӣ маъно дорад
Имрӯз ман бо ду себи сурхи зебо ба дарс омадам. Бачахо надиданд, як себро гаштаю баргашта ба замин партофтам, аз афташ хар ду себ як хел буд.
Ман себеро, ки ба замин партофта шуда буд, бардоштаму дар бораи зишт будани он — каҷ, рангаш сард ҳарф задам. Баъд аз бачахо хохиш кардам, ки ба ман хамрох шуда себро вайрон кунанд. Уро бо хар чиз дашном медодем: «себи зишт нашав», «касе туро хурдан мехост» ва гайра.
Ман себи дуюмро ба даст гирифтам ва мо онро таъриф карданӣ шудем: «Ту себи олиҷаноб ҳастӣ», «Пучаат хеле ҳасаднок менамояд», «Рангат хеле зебост» ва ғайра.
Баъд аз ин ба бачахо хар ду себро нишон додам — онхоро аз руи намудашон фарк кардан мумкин набуд. Аммо бо корд хар ду меваро ба ду пора буридам: даруни якаш хамвор, зебо; ва даруни себи дуюм, ки бо сухани бад дашном дода шуда буд, пур аз доғ буд.
Дар зиндаги хамин хел аст: вакте ки одамонро дашном дихем ва ба онхо суханхои нохуш мегуем, дар дилашон дарду озор меорем — мисли доги себ. Бисёр одамон бо чунин беадолатӣ рӯ ба рӯ мешаванд ва дар дилашон чӣ мегузарад, нишон намедиҳанд. Одам шояд дар берун хушҳолу хушҳол бошад, аммо дар ботинаш аз ранҷе, ки касе ба ӯ расонидааст, дарди зиёд дорад.
Мо имконият дорем, ки инро ислоҳ кунем. Мо метавонем ба фарзандони худ нишон диҳем, ки суханон то чӣ андоза дарднок ва озордиҳанда буда метавонанд. Мо метавонем фарзандони худро таълим диҳем, ки якдигарро муҳофизат кунанд ва меҳрубон бошанд. Бо сухан задан мумкин нест, аммо бо он дилро озор додан осон аст. Аз ин рӯ, дар бораи он чизе, ки мегӯед, фикр кунед ва дили касеро озор надиҳед! Ба фарзандонатон низ ҳамин тавр таълим диҳед!
